هوشنگ ابتهاج

دگـــــــران از می غفلت مست اند
فـــــــارغ از هر چه بلند و پست اند

می ز هر جـام که شد می نوشند
با بد و نیک جهـــــــان می جوشند

نه به مانند تو نـــــــــــــازک بین اند
هر کجــــــا هست گلی می چینند

هر شبــــــــی با صنمی دمسـازند
هر دمــــی دل به کسی می بازند

کـــــام خود از گل و مــی، میگیرند
نه به ناکــــــــــــــامی تو می میرند

گردش چرخ کســـی راست به کام
که ندانست حلالـــــــی ز حــــــرام

تو همــــــه عمر غـــــــم دل خورده
خستــــــــــه و سوختـــه و افسرده

نوزناگشتــــــــــــــه جوان پیر شده
اول عمر و ز جــــــــــان سیــر شده

مردمـــــی کرده به نامردم هـــــــــا
نیش هــــا خورده ازین کژدم هـــــا

دوستـــــی کردی و دشمن گشتند
همــــه بر چشـم تو سوزن گشتند

با همـــــه خلق جهــــان یـار شدند
چون رسیدند به تو مـــــــــار شدند

آشنــــــای همه وتنهــــــــــــــــایی،
راستـــــی را تو مگـــر عنقــــــــایی

شمع اشکـی دو بیفشـــاند و بمرد
روشنــــــــــایی بشد و ســـایه ببرد

باز من ماندم و این شــــام سیــــاه
آه از بخت سیــــــــه کــــــــــار من، آه