آمد بت میخــــــــــانه تـا خانه برد مـــــــــــــا را
بنمود بهـــــــــار نو تـــــــا تــــــازهکند مــــــا را
بگشـاد نشــــــان خودبربست میـــــــان خود،
پــــــــر کرد کمـــــــــان خود تا راه زند مـــــــا را
صد نکتـــــــه دراندازد صد دام و دغل ســـــازد،
صدنرد عجب بـــــــازد تا خوش بخورد مـــــا را
رو ســـایه سروش شو پیش و پس او مــی‌دو
گـــر چـــــه چـــو درخت نو از بن بکند مـــــا را
گــــــــر هست دلش خــــارا، مگریز و مرو یارا!
کاول بکشد مــــــــــا را و آخر بکشد مــــــــا را
چون نـــــــــاز کند جانان اندر دل مـــــــا پنهان
بر جملـــــــه سلطانــان صد نــــــاز رسد ما را
بازآمد و بـــــــــــــازآمد؛ آن عمــــــــــر دراز آمد
آن خوبی و نــــــــــــــــاز آمد، تا داغ نهد ما را!
آن جان و جهـــــــــــــان آمد وان گنج نهان آمد
وان فخــر شهـــــــــان آمد تا پرده درد مــــــا را
می‌آید و مــــی‌آیدآنکس که همــــــــــی‌باید
وز آمدنش شـــــــــاید گـــــــــر دل بجهد مـا را
"مولانا"