پر کن پیـــــــــــالـــــه را کاین اب آتشین،
دیریست ره به حال خرابــــــــــــم نمیبرد
این جام ها که در پی هم میشود تهی،
دریای آتشست که ریزم به کــام خویش
گرداب می رباید و آبم نمیبرد
من با سمند سرکش و جادویی شراب،
تا بی کـــــــــــــــــــران عالم پندار رفتـــــــــــــه ام
تا دشت پرستاره اندیشــــــــــــــه های گــــــــــــــــــــرم
تا مــــرز نــاشناختـــــــه مرگ و زندگــــــــــــــــی
تا کوچه باغهای خاطره های گریز پـــــا،
تا شهر یادهــــا ...........
دیگر شراب هم جز تا بستر خوابم نمیبرد!
هــــــــــــــــان، ای عقـــــــــــــــــاب عشق!
از اوج قلــه های مـــــــــــــــه آلود دوردست
پرواز کن به دشت غــــــــم انگیز عمـر من،
آنجا ببر مــــــــــــــــــرا که شرابم نمیبرد..!
آن بی ستاره ام که عقـــــــــــــابم نمیبرد!
در راه زندگــــــــــی،
با اینهمه تلاش و تمنا و تشنگی،
با اینکه ناله میکشم از دل کــــــه :آب! آب!
دیگــــــــــر فریب هــــــــم به ســـــــــرابـــــــم نمیبرد..