از زمزمــــــــــه دلتنگیم! از همهمــــــه بیزاریم!
نه طاقت خـــــــاموشی، نه میل سخن داریم!
آوارِ پریشــــانیست، رو سوی چــــــه بگریزیم؟
هنگامه حیرانیست، خود را به کـه بسپــاریم؟
تشویشِ هزار "آیــــــا"، وسواسِ هزار "امــــــا"
یک عمر نمی دیدیم در خویش چه هــا داریم!
دردا که هدر دادیم آن ذات گرامــــــــــــــــی را،
تیغیـــــم و نمــــی بّریم ، ابریم و نمـــی باریم
ما خویش ندانستیم، بیداریمـــــــــان ازخواب،
گفتند کــــه بیدارید؟ گفتیم کـــــــــــه بیداریم!
دوران شکوه بـــاغ از خاطرمان رفتــــــه است!
امروز که صف در صف،خشکیده و بی بـــاریم!
ما خویش ندانستیم، بیداریمـــــــــان ازخواب،
گفتند کــــه بیدارید؟ گفتیم کـــــــــــه بیداریم!
من راه تو را بستـــــــــه، تو راه مرا بستـــــــه!
امید رهایــــــــــی نیست،وقتی همه دیواریم!
از زمزمــــــــــه دلتنگیم! از همهمــــــه بیزاریم!
نه طاقت خـــــــاموشی، نه میل سخن داریم!
آوارِ پریشــــانیست، رو سوی چــــــه بگریزیم؟
هنگامه حیرانیست، خود را به کـه بسپــاریم؟
